Καμια φορά μου λείπεις. Άλλο ένα κλαψομούνικο μπλογκ;
Δεν ξέρω.
Ξέρω μόνο πως έχω μια ανάμνηση από καλοκαίρια, καλοκαίρια, ιδρωμένα πρόσωπα, πρόσωπα στο ΚΤΕΛ, περίεργα βλέμματα στο ΚΤΕΛ, αγωνία, μια μυρωδιά από καρύδα από ένα λάδι σώματος και ηδονή, θα φτάσω; θα προλάβω; πρόσεξε στον προαστικό, απάντησε στο μήνυμα, ένα ζευγάρι μάτια - τα δικά σου μάτια-, κι άλλος ιδρώτας, προσπάθεια μαζί και απογοήτευση, μια θάλασσα απογοήτευση μια συγκρατημένη πίκρα και μια γαμημένη ελπίδα. Και πάλι ιδρώτας δρόμοι λεφτά δεν ξέρω αν θα μου φτάσουν τα λεφτά και μετά νοσοκομεία και ουρές και αντιβιώσεις μια φωνή να λέει ''μάλλον είναι λοιμώδες'' και πάλι εσύ και πάλι προσπάθεια και ηδονή και πάλι απογοήτευση και ένα κουρέλι που δεν μας φτούρησε.
Μετά θυμάμαι εκείνο το τραγούδι που έλεγε η Καρέζη σε εκείνη την ασπρόμαυρη ταινία - νομίζω Χατζιδάκις.
Και τότε σκέφτομαι πως αυτό το μπλογκ είναι μάταιο.
