<<Δηλώνω δυστυχής. Δεν με σηκώνει το κλίμα του κόσμου. Δεν το αντέχω. Δεν βρίσκω νόημα σε τίποτα και ωστόσο βρίσκω κάποιο νόημα σε αυτό. Δεν με κατάλαβε κανένας που να ζει και κανένας που να γνώρισα. Όχι μομφή. Κώδικας ασύμβατος.
''Vertigo'' δεν είναι ο φόβος του ύψους, είπε ο Κούντερα, αλλά η φωνή του κενού που σε καλεί να πας κοντά του. Θα πάω.
Δεν βρίσκω άλλη πλάκα σε αυτό το θλιβερό τσίρκο της φθοράς και της απογοήτευσης. Δεν ξέρω αν απέτυχα στα μέτρα των ανθρώπων. Ξέρω σίγουρα πως προσπάθησα. Και υποθέτω προσπάθησα με όλη μου τη δύναμη, για κάτι όχι σαφώς εκπεφρασμένο, παρά μονάχα για ό,τι κατάφερα να ψηλαφήσω μέσα από τη μουσική και μέσα από τη γνώση. Και παράπονο δεν έχω. Δεν είναι τα θλιβερά παιδικά χρόνια και τα πάσης φύσεως τραύματα και οι αναμνήσεις και οι φόβοι. Θα μπορούσαν. Όλα τους με στοιχειώνουν με θαυμαστή συνέπεια. Ωστόσο, είναι ένας βούρκος που με τραβάει προς τα κάτω, με μια δύναμη ευθέως ανάλογη αυτής που εξασκώ για να ξεφύγω.
Σίγουρα δεν υπάρχει θεός. Δεν θα τυρρανιόταν αυτοί που προσπαθούν. Και αν υπάρχει, θα καταλάβει. Χόρτασα και δεν χόρτασα - έζησα αντιπροσωπευτικά. Και έμαθα πολλά, στα μέτρα τα δικά μου. Αγάπησα τη γνώση, μα ούτε αυτή τη βρήκα. Δεν ξέρω αν θέλω να με θυμούνται, θα ήταν θλιβερό. Δεν ξέρω καν πόσο με γνώρισαν, αυτοί που μένουν θεατές αυτής της μίζερης και θαυμαστής κανονικότητας. Στο όνειρό μου ζω σε ένα ξύλινο αγροτόσπιτο κάπου στη Γερμανία με θέα τις Άλπεις - δεν ξέρω αλήθεια πώς μου κόλλησαν οι Άλπεις - αναπνέω καθαρό αέρα, βλέπω τα αγριολούλουδα και είμαι μακριά. ''Ευτυχισμένος αυτός που βρίσκεται όσο πιο μακριά από τον τόπο που γεννήθηκε.'' Έχουν δίκιο. Το όνειρό μου με τον Αυστροπολωνό και τα παιδιά. Το ευρωπαϊκό μου όνειρο. Μπορεί κάποια στιγμή να τα κατάφερνα, είναι πιθανό. Δεν θέλω να προσπαθήσω άλλο. Αυτό που κάποιοι λογίζουν ως παραίτηση, εγώ το λέω επιλογή να απέχω.
Γελοία τα γράμματα που προηγούνται της αυτοχειρίας. Αν έβρισκε κανείς κατανόηση και ενσυναίσθηση, όμοια με εκείνης στο τραγούδι του Ρασούλη, θα έβρισκε μια σπιθαμή γης να τον χωρέσει. Και μια ανθρωπένια αγκαλιά που να κουμπώνει.
Θέλω να φύγω μια μέρα άνοιξης. Ένα ζεστό πρωινό, απ'αυτά που το σοβαρότερο πράγμα ειπωμένο αποσιωπείται από τον ήλιο και τα σύννεφα. Μέσα στην πέτρα, στο ξύλο και στη θέα. Δεν ζήτησα παρηγοριά και άλλοθι σε ανθρώπους - ίσως γιατί δεν μπόρεσα. Γύρεψα νοσηλία στα σινεμά και τα βιβλία, όπως στο τραγούδι. Και στην καλοσύνη των ξένων. Αυτός είναι ο απολογισμός μου και σε αυτά είμαι ευγνώμων. Θέλω να φύγω μέσα σε ένα μπλε φόρεμα, χωρίς να σκέφτομαι και να θυμάμαι. >>
''Vertigo'' δεν είναι ο φόβος του ύψους, είπε ο Κούντερα, αλλά η φωνή του κενού που σε καλεί να πας κοντά του. Θα πάω.
Δεν βρίσκω άλλη πλάκα σε αυτό το θλιβερό τσίρκο της φθοράς και της απογοήτευσης. Δεν ξέρω αν απέτυχα στα μέτρα των ανθρώπων. Ξέρω σίγουρα πως προσπάθησα. Και υποθέτω προσπάθησα με όλη μου τη δύναμη, για κάτι όχι σαφώς εκπεφρασμένο, παρά μονάχα για ό,τι κατάφερα να ψηλαφήσω μέσα από τη μουσική και μέσα από τη γνώση. Και παράπονο δεν έχω. Δεν είναι τα θλιβερά παιδικά χρόνια και τα πάσης φύσεως τραύματα και οι αναμνήσεις και οι φόβοι. Θα μπορούσαν. Όλα τους με στοιχειώνουν με θαυμαστή συνέπεια. Ωστόσο, είναι ένας βούρκος που με τραβάει προς τα κάτω, με μια δύναμη ευθέως ανάλογη αυτής που εξασκώ για να ξεφύγω.
Σίγουρα δεν υπάρχει θεός. Δεν θα τυρρανιόταν αυτοί που προσπαθούν. Και αν υπάρχει, θα καταλάβει. Χόρτασα και δεν χόρτασα - έζησα αντιπροσωπευτικά. Και έμαθα πολλά, στα μέτρα τα δικά μου. Αγάπησα τη γνώση, μα ούτε αυτή τη βρήκα. Δεν ξέρω αν θέλω να με θυμούνται, θα ήταν θλιβερό. Δεν ξέρω καν πόσο με γνώρισαν, αυτοί που μένουν θεατές αυτής της μίζερης και θαυμαστής κανονικότητας. Στο όνειρό μου ζω σε ένα ξύλινο αγροτόσπιτο κάπου στη Γερμανία με θέα τις Άλπεις - δεν ξέρω αλήθεια πώς μου κόλλησαν οι Άλπεις - αναπνέω καθαρό αέρα, βλέπω τα αγριολούλουδα και είμαι μακριά. ''Ευτυχισμένος αυτός που βρίσκεται όσο πιο μακριά από τον τόπο που γεννήθηκε.'' Έχουν δίκιο. Το όνειρό μου με τον Αυστροπολωνό και τα παιδιά. Το ευρωπαϊκό μου όνειρο. Μπορεί κάποια στιγμή να τα κατάφερνα, είναι πιθανό. Δεν θέλω να προσπαθήσω άλλο. Αυτό που κάποιοι λογίζουν ως παραίτηση, εγώ το λέω επιλογή να απέχω.
Γελοία τα γράμματα που προηγούνται της αυτοχειρίας. Αν έβρισκε κανείς κατανόηση και ενσυναίσθηση, όμοια με εκείνης στο τραγούδι του Ρασούλη, θα έβρισκε μια σπιθαμή γης να τον χωρέσει. Και μια ανθρωπένια αγκαλιά που να κουμπώνει.
Θέλω να φύγω μια μέρα άνοιξης. Ένα ζεστό πρωινό, απ'αυτά που το σοβαρότερο πράγμα ειπωμένο αποσιωπείται από τον ήλιο και τα σύννεφα. Μέσα στην πέτρα, στο ξύλο και στη θέα. Δεν ζήτησα παρηγοριά και άλλοθι σε ανθρώπους - ίσως γιατί δεν μπόρεσα. Γύρεψα νοσηλία στα σινεμά και τα βιβλία, όπως στο τραγούδι. Και στην καλοσύνη των ξένων. Αυτός είναι ο απολογισμός μου και σε αυτά είμαι ευγνώμων. Θέλω να φύγω μέσα σε ένα μπλε φόρεμα, χωρίς να σκέφτομαι και να θυμάμαι. >>
