Προσευχή

2/8

Θέλω εδώ και ώρες να κάνω μια προσευχή και αδυνατώ.

Έχω ξεχάσει πώς γίνεται.

Λένε πως η γνώση απελευθερώνει και απ'όσο καταλαβαίνω έτσι είναι. Λένε πως το θεμέλιο της Επιστήμης είναι η θετικιστική προσέγγιση με τις παρατηρήσεις - υπόθεση - πείραμα - έλεγχο και εξαγωγή συμπερασμάτων. Κάπως έτσι τέλος πάντων. Και πως φοβόμαστε αυτά που δεν έχουμε εκλογικεύσει και που αδυνατούμε να αποσαφηνίσουμε τις αιτιοκρατικές σχέσεις που τα διέπουν.

Έχω ανάγκη να προσευχηθώ και έχω ξεχάσει το πώς.

Παλιά, θυμάμαι, μετρούσα τους κόμπους από ένα κομποσχοίνι, έτσι κάνουν και στα μοναστήρια, ένας κόμπος και μια προσευχή, ένα σωστό κομποσχοίνι έχει 40 κόμπους ακριβώς ή 33 όσα και τα χρόνια του Ιησού, φωνές που ανασύρονται από ένα επίπεδο σχεδόν υποσυνείδητο μιας ταραγμένης και κάπου παραχωμένης παιδικής ηλικίας.

Αργότερα, θυμάμαι, αρκούσε να επαναλάβεις μια πρόταση - επίκληση στο Χριστό, με ένα τρόπο σχεδόν ψυχαναγκαστικό. Ίσως μέσα από την επανάληψη εμπεδώνεις την προσευχή ή ίσως ακόμα να αγγίζεις κάποιο επίπεδο θείας μέθεξης που σε καθιστά κοινωνό ενός μυστηριακού τελετουργικού, όπως οι αρχαίοι στα Ελευσίνια ή ο ήχος που κάνει το τύμπανο των Βουδιστών μοναχών.

Κάποτε θυμάμαι γονάτιζα μπροστά σε δυο εικόνες που κρέμονταν στον τοίχο του δωματίου μου και απηύθυνα με ευλάβεια μια μικρή και άλλοτε εκτενή προσευχή στα πρόσωπα που απεικόνιζαν, με την ελπίδα να με ακούνε. Γενικά μιλάω σαν να απευθύνομαι σε ένα πανταχού παρόν ον, παλιά πίστευα πως είναι οι νεκροί συγγενείς μας που παρακολουθούν κάθε μας κίνηση και ρίχνουν το επικριτικό τους βλέμμα στις στιγμές ντροπής, - δικής μας ντροπής ή ντροπής τέλος πάντων που θα έπρεπε να μας προκαλείται για ένα σωρό συμπλεγματικούς λόγους. Δεν είμαι σίγουρη πως ήξερα ποτέ να προσεύχομαι ή πως μου το έμαθαν. Και όταν ολοκλήρωνα αυτά που είχα να πω είμαι σίγουρη πως έμενα με ένα απροσδιόριστο αίσθημα δέους και ηλιθιότητας, μια επίγνωση επικοινωνίας με τον Δημιουργό και ταυτόγχρονα συνειδητοποίησης του γελοίου του αν-ακούει-κανείς.

Απόψε θέλω να προσευχηθώ, δεν ξέρω ποιον θα επικαλεστώ ή τι θα πω, δεν ξέρω τον τρόπο, θέλω να γείρω και να αποθέσω ένα ψυχικό βάρος σε μια παρήγορη νοερή αγκαλιά, να με ακούσει με συγκατάβαση και πραότητα και να μου πει πως όλα θα πάνε καλά.

5/8 : ''Ευχαριστώ''.