Μηδέν στο πηλίκο

Που λες, αγωνιζόμουν για μια τόση δα θεσούλα.

Έλεγα, δεν μπορεί, θα μου τη δώσει. Θα την διεκδικήσω. Θα την κερδίσω με το σπαθί μου. Θα την παρακαλέσω. Θα την ικετέψω. Θα με λυπηθεί και θα μου την παραχωρήσει με μια ευγενική συγκατάβαση, όπως παραχωρούμε μια θέση στο μετρό. Με βαριά καρδιά, αλλά θα μου τη δώσει. Στις μεγάλες αυταπάτες, έλεγα, θα καταλάβει πως την αξίζω και θα μου την απονείμει απλόχερα. Σαν μετάλλιο ανδρείας. Να πάρ'τη, σου αξίζει. Μόνο σε σένα, καμια άλλη. Γιατί μόχθησες και πάλεψες και έτρεξες και έκλαψες. Γιατί με έπεισες. Να πάρ'τη. Είναι όλη δική σου. Κάν'την ό,τι θέλεις. Πάρ'την και πέτα την. Είναι δικιά σου. Αλλά πάρ'την. Δέξου την, σε παρακαλώ.

Αυτά ήλπιζα.

Και το χρόνο και την απόσταση τα μέτρησα με δάκρυα. Και η θεσούλα μού έγινε βραχνάς. Καψουρεύτηκα την κατάληψη της θεσούλας και υπερσκέλισα τον άνθρωπο. Είπα, ας μου τη δώσει κι ας μη μας βγει. Καρεκλοκένταυρος των αισθηματικών. Κτητική, φορτική, εμμονική και επίμονη. Σου χαρίζω λέξεις να παρηγορήσω το κενό μου, να γλυκονανουρίσεις την καθαρή, την επιλεκτική σου συνείδηση.

Υπήρξαν φορές που ήμουν κοντά. Μου μόστραρες την πολυπόθητη θεσούλα μου όπως μοστράρουν τα θέλγητρά τους οι ιερόδουλες στην παραλιακή. 

Αλλά πρόστυχα.

Ήξερες καλά τη δύναμή της, την επιρροή που είχε η ιδέα της θεσούλας στο μέσα μου - ή τη μάντευες. Ήταν ένα μαστίγιο μασκαρεμένο καρότο. 

Σε έναν αγώνα ταχύτητας, και να τρέχω και να τρέχω. 

Και να δίνω και να αποδεικνύω. Υπάκουο κορίτσι. Έτσι το ένιωθα πως σε ευχαριστούσα. Έτσι σε εξευμένιζα και η θεσούλα ερχόταν πιο κοντά. Αντιδραστικό κορίτσι. Στο διάολο κι εσύ και η θέση στη ζωή σου. Δεν γίνεται, δεν πάει, δεν το βλέπεις;

Συγγνώμη.

Και να τρέχω και να τρέχω. Υπάκουη, εκπαιδευμένη αρκούδα που χορεύει στο ρυθμό που παίζεις με δεξιοτεχνία το ντέφι σου, αρκούδα πρόθυμη να χαρίσει εξαίσια θεάματα, αγριεμένο θηρίο, αρκούδα με βαριές συναισθηματικές αλυσίδες σφιχτοδεμένες στους αστραγάλους, ντροπιασμένο ζώο που επιστρέφει μετανιωμένο στο βασανιστή του.

Ακόμα, δεν σου κρύβω, βαυκαλίζομαι με την ιδέα πως θα χτυπήσει το τηλέφωνο και θα 'σαι εσύ. Και ο ήχος κλήσης να αντιγυρίζει στα αυτιά μου : <<υπάρχει-μια-θέση-για-σένα-στη-ζωή-μου.>>